pişman değilim
yenilgiyi düşünüyorum, bu acı yenilgiyi
katledildiğim tepelerin doruğunda öptüm ben
alınyazımın haçını
*
gecenin soğuk caddelerinde
çiftler hep tedirgin ayrılıyorlar
birbirlerinden
gecenin soğuk caddelerinde
bir ses yok hoşça kal, hoşça kal dışında
*
pişman değilim
zamanın ötesinde atıyor sanki kalbim
tekrarlayacak hayat kalbimi
ve beni tekrarlayacak
rüzgarın göllerinde sürüklenen karahindiba
*
âh görüyorsun
nasıl da çatlıyor derim
süt nasıl da mayalanıyor mavi damarlarında soğuk memelerimin
*
ve kan
sabrımın belinde nasıl da kıkırdak olmaya başlıyor
*
ben, senim, sen!
seven,
kendi içinde
binlerce belirsiz eğilim ve hevesle
anlaşılmaz bir bağ bulur ansızın.
ve yeryüzünün kıvrak şehvetiyim ben
bütün suları kendine çeken
bütün düzlükleri bereketlendiren
*
kulak ver
uzaklardan gelen sesime
sabah dualarının yoğun sisinde.
ve beni aynaların sessizliğinde gör
nasıl dokunabiliyorum yine de ellerimle artakalanla
bütün uykuların karanlık derinliklerine.
ve varlığın masumane saadetlerin üstüne
kan lekesine benzer bir dövme yapıyorum
kalbimden
*
pişman değilim
benden söz et ey sevgilim, başka bir ben’e
âşık gözleriyle karşılaşacağın
benden.
ve beni hatırla onun hüzünlü öpücüklerinde
senin gözlerinin altındaki şefkatli kırışıklıkların arasındaki beni.