düşüncelerimden soyunduğum gecelerde
nefessizliğime de bir sandalye ayırın, ay kenarı
yıldızlı göğe kattığım ilk hevesle arıyorken gözlerini
pul pul dökülüyor bedenimden küllerim
nikotinli parmak uçlarımla sarıyorken en başına günleri
benzeri beynimin içinde dönen bir burgaç
o hatıraları uçurtma sandığım, sakın kaybolmasın o karanlığın
diye sarıp sarmalıyorken heceleri de gecelere
süzülerek dibine battığım an buluyorum kendimi
yine yeniden yazıyorken yorgunluğu yarının üstümde
tam da bu yüzden cümlelerin ağır kalıyorken bedenimde
solgun yüzüm tebessümlerimde bile dağıtıyor ağıt...
