Karanlığın çökmesiyle bir bir ortaya çıkıyor dertler. Güneşin ışığıyla aydınlanan vücudum karanlıkta gerçek yüzünü ortaya çıkarıyor. Bedenim artık dayanamayacak kadar yorgun ve ağır. Bu acı bu nefret beni günden güne öldürüyor.Bunun farkında olmak mı daha acı yoksa yaşadıklarım mı?
Her yeni bir gün bir adım daha yaklaşıyorum ölüme. Belki yarınlardan da yakın haberim yok. Hatta saniyeler ama bilemeyiz koca bir bilinmezliğin içinde ömür geçiyor. Geriye dönüp baktığımda kocaman bir hiç görüyorum. Onca yaşanmamış anı, boşuna alınmış derin nefesler. Bu yolculuğun kocaman bir hiç olması üzücü geliyor insana. Artık dertlerime mi üzülsem yoksa geçen zamana mı, belki de gelecek kötü günlere. Zaman geçtikte zihnime yeni fikirler geliyor ama bunlar iyi şeyler değil. Zehirleniyor gibiyim her an her saniye daha da kötüye gidiyorum. Son olsun bitsin bu yaşamsızlık.Tanrıdan tek dileğim bu gece gözlerimi kapattığımda sabaha açılmaması.
