Sevgilim.
Dünyayı tartıyorum dilimin ucunda.
Dilim tek parçadır.
Hep ağır basıyor dünya.
Üzgünüm, yenemiyorum.
Sen uyuyorsun öyle masum,
Sırtımı yasladığım duvarın diğer yüzünde.
Ben burada oturmuş, bu şiiri yazıyorum.
Üzgünüm, gelemiyorum.
Okuduğun zaman belki soracaksın nedenini.
Hatta gözlerin soracaktır önce.
İnan ki bilmiyorum.
Bu bir dönüm noktası gibi her defasında.
Hem yalnız hem çift kişilik bir travma.
Kalbimden geçip zararı sana bana dokunmayan,
Ancak aklımda yuva ve sırtımda kambur gibi.
Hep bir taşıma zorunluluğu var her şeyi.
Her şeyi adım adım anlamak, her şeyi.
İnsan mı yoksa sancı mı var içimde?
Yağmuru duyuyorum.
İçimde.
