Perdelerini araladık ömrün; geceden kalma düşlerimizi usulca sakladık yastık altına. Kalkıp giyindik umut hırkasını, mevsim kıştı ama üşümedik hiç. Yalnızlık kapıda bekliyordu görmezden geldik, açta olsa karnımız tokmuş gibi düştük hayatın yoluna.
Çocuktuk biz vardık güle oynaya, kimi buyur edip olur dedi, kimi acıdı üç beş kuruş sıkıştırıverdi. Bildik insan olmak güzeldi, hafifti, beyazdı. Bildik annemiz vardı, babamız, dostumuz vardı. Şimdi üşüyoruz mevsim yaz, üzerimizde kahırdan bir hırka, keşkelerden örülmüş uzunca bir duvar. Açız işte dibine kadar ...
