Geçmeyecekmiş bugün tekrar fark ettim. Ne acım ne duygularım hiç geçmeyecekmiş. Hastanede tepinmekten yıpranmış ayakkabılarımı bırakamıyormuşum. Dönüp dolaşıp gördüğüm tek ayakkabı o oluyor. Yapamıyorum. Beni yıkan, bozan ne varsa onlardan geçemiyorum. Durdum onların benden geçmesini bekliyorum. Geçmiyorlar. Yuva ettiler içime canımı yaktıkça yakıyorlar. Zihnim, saatte 1000 km hızla çalışır gibi tüm düşünceleri kurşun hızında geçiriyor kafamdan. Bir darbeden çıksam ötekine yıkılıyorum. Şimdilerde adını da koymuşlar bunun "Travmaların. Onlar yüzünden bu kaygı bozukluğun." diyorlar. "Tek bende mi var bu travma? Ben neden yaşıyorum." diyorum. Bilmiyorlar. Bununda piyangosu bana vurmuş diğer tüm rahatsızlıklarım gibi. Gülüyorum. Sikerler acımı, ben nefes alamıyorum. "Ne travmaysa alın benden" diyorum. Hafızamın gizli köşelerine ulaşamıyorlar. Ah! Benim her şeye nankör, travmalarıma yuva beynim. Bir de sen başlama. Sus da uyuyayım rahatça. Geçmiyor tamam anladık da geçirme bari bana.
