aylar olmuş görmemişim derindeki yarayı

kabuk bağlamadı yıllarca ben bilirim ya

ama gerçi o dıştan da hiç kanamaz

yüreğimde tümsek olmuş varlığı

yol vermez öyle her geçip gidene

içimde bir çukur açılmış vaktiyle

üstüne uzandığım toprakla da kapanmaz


trenlere özenip raylara sürmüşüm kendimi

kaçak mektuplarını bekleyen istasyonlara

neye benzer sevmek merak etmişim

yürümüşüm bulayım diye içimdeki kederi

ayaklar eskitip kaybolduğum yollarda

güneşi hep gün batımlarında sevmişim ben

gölgem boyumdan o vakit büyük diye mi acaba?


sonunu bilerek çıktın bir kere yola

sana senden başka tedarik mi gerekir

öykündüğün maviliklere

gelişigüzel vurmadın ki kendini

kaptırmadın yüreğini meçhul limanlara

karartmalar bile alamadı gözünün ferini

bir umuttur bekledin adil şafakları sen

güneş karanlıktan ya geceleyin soyunursa