Çok uzaklardaki soluk yıldızlardan
Ürkek bir ışığa sahipti gece
Tamamen kaçmaya çalışsa da aydınlıktan
Beceremez, kaçamazdı
Tüm o karanlıkta bir yıldız çıkıverir, eşlik ederdi
Uzaktı tutamaz, saklayamazdı
Arkadaşıydı gecenin yıldızlar
Her biri ne de ince parlar
Hayran hayran izlerdi gece
Oyun oynarlardı sanki
Konuşurlardı onunla
Dinlerdi gece anlamazdı
Yine de severdi sohbetlerini, aldırmazdı
Dostuydu titrek ışıklar
Kaçmazlardı, bırakmazlardı
Bilirdi gece, güvenirdi, gitmezlerdi
Bazen koca gözleri ile ay da eşlik ederdi
En çok onu severdi gece
Onsuz yapamazdı
Nasıl da keyiflenirdi o gelince
Başka gelirdi her seferinde
Yakamozlar verirdi geceye
Kıskansın diye yıldızlar
Kıskanır çoğalırlardı
Nasıl da şenlenirdi yüzü gecenin
Mutluluğunu saklayamazdı...
Bulutlar perde olunca yıldızlara
Dayanamaz ağlardı
Hani ay neredeydi, bulamaz ağlardı
Gece de geceydi hani
Karanlıktan mı korkardı?
Buydu hikayesi gecenin
Güneşe küsüp seçmişti karanlığını
Büyük bir aydınlığın gölgesinde
Koca bir karanlıktı yalnızlığı.
