Geceyi dinledim
Ruhum geceydi
Gözlerimi yumdum
Dokunamadım hepsi hepsi hayaldi
Yumduğum geçmemiş, geçmişimdi
Bana ait olan beni ne kadar yaralayabilirdi
Ruhumu dinledim
Ruhum gecenin içinde geceydi
Kalbim kalbi kırık çocukların sesiydi
Bu dünya kimine cennet kimine cehennemdi
Geceyi dinledim
Kaç gece dinledim
Kaç gece oldum
İnsan kendinden kaçamıyordu
Değil mi ki hayatın bize öğretisi
İnsan kendine ait olanı yitiriyordu
Sonra sonra bu aidiyet neden toprak oluyordu
İnsan ölümü kabullenemiyor muydu
Hangi dil ölümü yenebilirdi
Kokusunu yitirdiklerimi anlatabilirdi
Geceyi dinledim
Ben kaç karanlık gecede idam edildim
Şiirler üstümü örterken
Sözcüklerimi yitirdim
Ruhum sustu
Ruhum kaldıramadı
Olanca acıya yazacak bir şiiri daha yoktu
Acıya şiir yazmak
Hayata kafa tutmaktı
Oysa kalbimiz acıya sakattı, sığınaktı
Kalbimiz aklımıza yenikti
Acıyı sevmek
Sevmelerin en günahsızı
En kolayı, dile kolay olanı
İnsan sevdiklerinin acısını da sevmeyi öğreniyor
Mezar taşlarında hayat bulan adlarıyla
Ölüm gece gibi bir şey midir
Ölünce mi anlayacağım
Yoksa ölüm ölmeden ölmek midir?
