Korkularımla yüzleşiyor önce bütün bedenim
Sonra bakıyorum aynaya ve gün geçtikçe değişen şeklime
Ne lazım bana diyorum bu korkmak duygusu sen çekil kenara
Zaman geçiyor bir süre acımadan
Sarsıntılı korku sanrısıyla tekrar yüzleşiyorum
Bu bir süre geçmiyor benden
Sürüyor bir müddet gitmeden
Sonra diyorum ki korkmak da neymiş biz neler gördük hadi işine
Bir zaman daha erteleniyor bu duygu zihnimden
Oh diyorum hayatım en güzel yerinde keyfime diyecek yok
Beni bir ağlamaktır bırakmıyor, düşüncelerim gözyaşlarımla sel olup akıyor
Sarsıla sarsıla bir girdaba girmiş gibi kafese tıkılıyorum
Olan biten yok önümde gözlerim artık hep yaşanan dünde
Neyle baş başa kaldığımı çözecek kadar bile mühlet yok ki zihnimde
Hep bir geçmiş silsilesi gözlerimin önünde
Dur durak bilmeden sen zaten olup bittin bile diyemeden hep bir ağızdan haykırıyorlar
Bataklık gibi debelendikçe çekiliyorum dibe
Bastırılmış duygularım ayağıma asılıyor onları attığım çukurdan intikam almak istercesine
Korkularım başımda dikilmiş hıncahınç kahkahalarla izliyor beni
Bir ümittir aranıyorum etrafımda
Biçare eğiyorum boynumu içime bakıyorum sonra
Küçük bir kızcağız görüyorum sol tarafımda
İçli içli ağlıyor başını bile kaldıramıyor
Sanki feryadını bir ben işitiyorum da ne fayda
Elim uzanmıyor, sesim sanki yok olmuş yetmiyor ki ona
Hiddetlenen gözyaşlarımın arasında kayboluyor bu görüntü
Bir süre zarfında unutuyorum her şeyi sahiden
İşte şimdi kapanıyor tüm perde, tükenmişlikten…
