Nefesimde, tenimde seninle son kez konuştuğum baharın serinliği var. İlkbahardaydık, bahardan bir aydı. Uzaktaydık ama çiçek açardık birbirimizden bihaber umutlarımız adına... Kokunu hatırlamaya çalıştığımda burnuma bahar kokusu çalıyor. Kokunu bahar ayında buluyorum, tıpkı seni bulduğum gibi... Gözlerim, yağmurdan sonra gökyüzünde seni arıyor. Baharın sevinciyle hazırlanıyorum, çıkıyorum yola. En güzel gömleğimi giyip kolyemi takıyorum, çiçeklerle süslüyorum resmimi... Ben yola çıkıyorum, her şey tam... Bir sen eksiksin. Dalgın yürüyorum, düşünüyorum ve hissediyorum yokluğunun verdiği rahatsızlığı. Üşüyorum yağan yağmur altında yürürken. Huzursuz ediyor sensizlik beni bir yolculukta daha. Öyle güzel biliyorum ki sensizliği, asla umut edemiyorum. Üzülüyorum ihtimallerin imkansızlığına. İhtimaller imkansız değildi oysa...
Hep yanı başımdasın sanki ama burada değilsin. Hiçlikte de bir buluşmamız var. Seni orada bekliyorum ve sen hiç gelmiyorsun.
