Ara sıra yoklayan yaşanmışlıklar o kadar canımı acıtıyor ki. Tecrübelerin bıraktığı tedirginlik ve şüphecilik. Keşke yalanları göremeyecek kadar aptal ve bir o kadar mutlu kalsaydım. Keşke her şeyi en ince detayına kadar inceleyip gerçek anlamıyla aydınlanmak yerine karanlık, dipsiz kuyularda gülme krizine girseydim. Keşke insanların acılarını empati ederek onlardan daha derin yaşamak yerine umursamaz bir gerizekalı olsaydım. Keşke daha sana soruyu sormayı bitirmeden vücut dilini okuyarak cevap almak yerine gözlerinin içine umutla bakıp yalanlarını dinleseydim. Keşke bu hayatdan özgürlük, mutluluk, bağımsızlık yerine, materyalist bir şekilde saçma şeyler isteseydim. Ah ben, keşke aptal olsaydım. Zeki insanlar mutlu değil. Akıllı olmak akıl işi değil…
