Acılarımdan cesaret alarak: Nasılsın?
Unutmuşsun belli,
Beraber geçtiğimiz sokakları.
O eski kutuya atmışsın belli,
Sana yazdığım mektupları.
Her dediğimi mıh gibi kazırdın aklına,
Şimdi söyleyeceklerim ölünce bile çıkmasın hatırından:
Gerçekten acı çeken birisini görmek istersen,
Parçala yüzünü yansıtan aynayı,
Göz kapaklarına çizmen yeterli fotoğraflarımı.
Kötü bir insan değilsin,
Öyle demek istemedim.
Lakin kendini kendinden fazla düşünüyorsun...
Düşünmeyi bırakırsan ötebilir kuşlar etrafında
Ve baktığında güneş açabilir gökyüzünde.
Sen ağladığında sular durulurdu,
Damarlarımda akan kanla birlikte.
Sönen bütün ateşler yanardı,
Yüreğimdeki kor da dahil buna
-Asırlardır yanan kutsal ateşler de sönerdi-
O gül yüzünü güldürebildiğimde.
