Nasıl söylesem,
Gücüm sıfırdan halliceydi.
Aldığım her nefeste verdiğim kavgalar vardı.
Kulaklarım gerçeklere sağırdı.
Upuzun o yolun henüz son adımını atmamıştım.
Zaman zaman bir düş kırıklığının iniltisiyle sarsılıp,
Bir rüzgarın dinginliğinde buluyordum kendimi...
Bir bülbülün ötüşünde can verip,
Taba rengi yaprakların hüznünde,
Zifiri karanlığa savruluyordu bazı şeyler...
Bulutlar hüznünü kusardı yeryüzüne.
Umduğumla bulduğum arasında bir uçurum,
Zihnimdeki köprüleri sarsıyordu işte...
Dudaklarımda o zamanlarda yazdığım bir şarkı gezinirdi.
Kederli sigaram inceden dudaklarımla sevişirdi.
Artık geç imiş.
Geçmiş...
"Kendimi arıyorsam
Işıklar da sönükse
Karanlığı buluyorum
Umduğumdan keşmekeş
Misafir miyim bu han yerinde?
Umduğumu değil, bulduğumu yaşıyorum"
