İkindi vakitlerinde arıyorum seni.

Issız oluyor pencere araları.

İnsanlığın demir kokan kanı hissizleştiriyor hücrelerimi,

Bütün inceliklerini yitirmiş oysaki çiçekler.

Bulutların ağıtları yağmur olup değiyor saçlarımıza.

Kaç teni işledik ruhumuza sayamıyorum.

Sessizliğin arka planını boyamakta perdelerim,

Kâğıtlarsa birleşip şiir yazdırıyorlar bana şimdi.

Bir türkü tutturmuş susmuyor da kalemim.

Birazdan diner bulutların acısı,

Tutar giderim bir şarkının peşine.

Kim bilir yetişirim belki son trene.