Bırakmıyor peşimi geçmişin yükü. Sanki bütün hücrelerime işlemişçesine ondan kurtulamıyorum. Gözlerimin önünde gölgen siliniyor, benden sonra bir hayat yok. Ardımda bırakacağım hiçbir şey yok. Farklı olmasın dilerdim çünkü başka şansım yok. Bütün güzelliğin kafamın içinde dolanıyor. Öyle güzeldin ki sanki kör gözlerimi açtın. Bana bir hayatın daha olduğunu gösterdin. Tam vazgeçmişken elimden tuttun. Kim bilebilirdi beni iteceğini? Çok insan tanıdım. Aslında çok da güvenirdim kendime 'ben insanları tanırım yahu, insan sevgisizliği görmez mi hiç?' derdim. Görmezmiş. Aşk öyle kör edermiş gözlerimi. Beni saran aşkın beni benliğimden uzaklaştırmış, sadece senin olmuşum. Yazmayı bırakmıştım fakat kafamın içinde düşünmekten delirmek üzereyim. Ne mantıklı ne değil bilmiyorum. Cümlelerin uyumunu yakalamaya çalışmıyorum artık sadece kafamın içindeki seninle kavgam bitsin istiyorum. Sen gittiğinden beri sana anlattıklarım bitmiyor. Gördüklerimi sen de gör istiyorum, yaşadıklarımı heyecanla sana anlatmayı, sohbetini özledim. Düşüncelerine çok ihtiyacım var. Seninle öğrenmeyi özledim. Seninle aynı surata sahip milyonlarca insan bulabilirim ama seni değil.
