Arhavi sokak
köşede yüzünde memleketin coğrafyası bulunan o adam. çizgili ve kalbi Aralık.
ne hikmetse dünden razı cadde ses yapmaya, uyuyan çocuk falan olsa bari, en azından içimizde. ne yazık..
yürüdüğüm bunca yolun sonunda denizi göremezsem ayaklarımın ayıbı değil, yönüm sen olduğundan pusulam bozuk, suyum bulanık.
seni affedememek gurur değil, enkaz.
gittiğin yerden en azından mektup yaz, çünkü güneş doğsa bile yerin altı karanlık.
merak ediyorsan söyleyeyim;
hala birisi gülümsediğinde, birisi tebessüm ettiğinde ve içtense eğer, eve varmış gibi hissediyorum. ama varamıyorum,
gel artık.
