Dile getirilemeyen boğucu bir yalnızlık denizindeyim. Çırpınışlarım duyulmuyor ve gitgide yok oluyorum. Eşref-i mahlukat olarak baktığım benliğim gözümde günden güne değer kaybediyor. Kendi sesimi duyamıyorum ve tepkisizleştim ruhumun avazına. Dar gelirli ve fazlaca giderli ruhum. Kontrolümde tutamadığım fazlaca bilinmeyenli bir denkleme dönüştüm.
Batmaya yüz tutmuş bu gemide kaçışıyor tüm fareler ve müzisyenler halen devam ediyorlar çalmaya. Eğrelti duran bu geminin sallantısı kaygısal bir bulantıya sebebiyet veriyor. Haykırmak ve yardım dilenmek istiyorum lakin etrafımda hiç kimse olmadığının farkına varıp kötü talihimin rotasına bırakıyorum kendimi. Nedensizce gördüğüm tüm bunalımlarımın ayırdına varmak batışımın tuzu biberiyesi oluyor. İnsan sona yaklaştıkça daha bir belirginleşir tüm detaylar denirdi. Tecrübe ile sabitleştirdim bu sözü. Zamansızca gelen bu aydınlanma hiçbir şeye yaramayacak, yalnızca keşkelerimi artıracak. Ben keşke demeyi seven bir insan değilim ama mecburi bir pranga gibi dolanacak ayaklarıma.
Acımasızca geçen bu yaşamdan geriye hiç bir iz kalmayacak. Gittiğim yollardaki ayak izlerim bir bir silinecek. Büyüttüğüm ve kokladığım tüm çiçeklerim solacak. Anlattığım tüm hikayeler unutulacak. Yaşadığım tüm güzel anılardan sessizce ayrılacağım. Yürüyüşümün tıkırtısına bile sessiz kalacaklar. Görünmez bir yaratık olacağım. Yürürken etrafımdan afilli bir umut bakışı bekleyeceğim. Fakat birinin beni görebilme mümkünsüzlüğü son adımlarımda inecek Zeus’un şimşeği gibi beynime.
Evet, artık batışıma birkaç adım kaldı. Son bir mecburiyetim var. Bu yaşam, hep istemediğim şeyleri bana yaptırmış ve gereklilikleri ile beni boğmuş olsa da bu kez asil bir başkaldırış ile gemiyi kendi yöntemlerim vasıtasıyla terk edeceğim ya da en azından bunu deneyeceğim. Muhtemelen içgüdüsel bir tepkisellik ile vazgeçeceğim ama yine de denemeliyim. Çünkü bu karanlık arenanın tam ortasında yaşarken çoğu zaman buraya ait hissetmemişimdir kendimi ve dayatmalarına karşı çıkmak içsel bir dürtüydü benim için. Lakin artık benim için son, yaklaşmış durumda. Ben, yolculuğumun başından beri gerek kaptanın gerek mürettebatın bana karşı üstel bakışlı dayatmalarına isyanı bir baş kaldırış ile denize atacağım kendimi. Bu kadar fazla kişi ile mücadele edemem. Ben gemide bana vurulan prangalara çok az çırpınış belirtisi gösterdim. Bundan sebeple atladığım soğuk denizde çırpınıp kurtulmam çok az bir ihtimal çünkü antremanlı değilim. Sizlere tavsiyem bulunduğunuz geminin rotası neresi olursa olsun sizler çırpınmayı asla bırakmayın ve günün sonunda özgür iradeniz için gereken farkındalığa ulaşınca atladığınız soğuk sulardan kurtulmanız daha mümkün olcaktır. Sizlere bu uğurda azim ve güç diliyorum.
