Yürüyorum,

Sessiz ve sakin bir sokakta.

Bir ses duyuyorum, yürekten bir ses,

Dönüp bakıyorum da bulamıyorum kimseyi.

Seni arıyorum

Çünkü aklıma böylesi işlenmiş

bu sesin sahibinin, sen olduğunu biliyorum.

Devam ediyorum yürümeye,

Bir an insanlar beliriyor; hayali.

Bir de ışık sokağın sonunda,

Altında da sen beyazlar içinde...

Bir fırtınadır kopuyor o an,

Herkesin boynu bükük, herkes hüzünlü.

Bir ağrıdır başlıyor vücudumu sarmaya,

Sarıyor vücudumu ulaşıyor amacına.

Anlıyorum ki sen de hayalisin, gideceksin.

Anlamadığım:

Sen kimsin ve ben seni neden anıyorum?