Sokak sokak geziyorum kitapları. Yıldızların üzerinden dinliyorum tüm şarkıları. Bir film karakterine kalbimi verip bir diziden bin hatıra ödünç alıyorum. Koyuyorum ceplerime gülüşlerimi. Sıkıştırıyorum avuç içlerime eski bir hikayeyi. Yıkıyorum gerçekliği. Zihnimde yok ediyorum içinde çocukların öldüğü bu dünyayı. Kendimi kurtarıyorum bir an. Sonra geri geliyorum. Gerçek nedir, biliyorum. Ne gerçek değildir, hissediyorum. Ama kimsenin dünyama dokunmasına izin vermiyorum. Ben delisiyim bu dünyanın. Kimi insanların "ne saçmalıyorsun" dediğiyim. Hissetmeye dayanamadığım, yarasına nasıl pansuman yapılır bilmediğim her gerçekliğin üzerine hayallerimi bastırıyorum. Ben artık hiçbir hayalimi gerçek olması umuduyla kurmuyorum. Belki kaçıyorum ama kimseye zarar vermiyorum. Çekin gerçeklik algılarınızı üzerimden. Ellerimi tutmayın benim, artık istemiyorum. Bırakın da biraz güleyim. Bırakın da rüyalarımın birinde nefes alabileyim. Defterimde bir avuç kan, bırakın kırmızı mürekkep diyeyim. Karanlığı yüzüme üflemeyin. Biliyorum. Ben bu dünyanın akıllısı değil, delisiyim.
