Ben, İnsansız bir ülkenin başkentiyim
Ben, Savunmasız bir donanmanın baş askeriyim
Yalnızlıkla kavrulmuş bir çöl
Ahı alınmış küçük bir çocuğum
Sevgisiz toprakların sahibi
Herkese el gibiyim
Kökleri kurumuş ağaç gibiyim
Terkedilmiş evler gibi
Umutsuzluk gibiyim
Sorumsuz bir ebeveyn,
Kalbi kırılmış bir kadın
Hep istediği içine kanmış gibiyim
En sevdiği yerden hep uzak kalmış biri
Sınırlarına kavuşmuş topraklar gibi
Susuz yurtlar gibi
Dipsiz hüzün kuyusuna erişmiş
Sayısız kez kökü kurumuş fidanlar gibi
Telafisi olmayan hatalar,
Ulaşılamayan sonlar gibi
Bitmeyen vedalar gibi
Çok istemiş hep vazgeçmiş biri
Hep en sevdiğinden uzak kalmış
Gibi
