İnce uzun bir koridordayım sağım solum renkli kapılarla dolu. Koşuyorum amaçsızca sanki birilerini arar gibi. Koşup kapıyı açıyorum ' hoşgeldin biz de tam kalkıyorduk'  

kapıyı kapatıp başka kapılara yöneliyorum 'bizim de dışarıda işimiz vardı'

'ben de tatile çıkıyordum'

'benim de işim var'

'ben de çıkıyorum hoşçakal' 

Herkese son dakika yetişmişim gibi

herkesin hayatına son dakika girmişim gibi. Tamam diyorum. Boş kapıyı açıp içeri giriyorum, bembeyaz bir oda. Müzik açıyorum, son ses kitap okuyorum bağırıp çağırıyorum birileri varlığımdan haberdar olsun diye… Kimse kapımı çalmıyor ama. Artık alıştım birileri hayatıma girince zaten eninde sonunda gidecek diye bakıyorum kimseye güvenmiyorum her gelene kendimi farklı kimlikle yansıtıyorum artık istesem de bazı şeyleri umursayamıyorum.

Bu da hayatın bana verdiği ufak bir bonservis…