insanların hayatlarını izliyorum ve istemsiz bir şekilde kendi hayatımla karşılaştırıyorum ve kendimde gördüğüm tek şey koca bir hayal kırıklığı oluyor. ben neden yaşayamıyorum bunları ben neden o fiziğe sahip olamıyorum neden o zihniyete sahip olamıyorum yaşıtım olan insan bu kadar çok beceriyi hangi ara edindi. ben neden kendi irademi koruyamıyorum. neden kendimden çok başkalarını düşünüyorum. neden hiçbir şeye yetemiyorum yeterli olmuyorum. yine dönüp dolaşıp bu yaşıma kadar ne yaptım ben diyorum her cümlemin sonu bununla bitiyor hiçbir zaman yetemeyeceğim, yetişemeyeceğim ve yetiremeyeceğim. bunun acısıyla yüzyıllarca yaşayacağım muhtemelen ne zaman diner içimdeki bu bana karşı olan korlandıkça korlanan alev. ne zaman huzur bulur ruhum da ben özgür kalırım kafesimden çıkar uçarım.
Duşya
Eda Erçetin
2024-07-18T15:07:35+03:00neden bu kadar hayata küstün? Neden diğer akranlarımızın yaşadığı hayatlar senin yetersiz hissetmene sebep oluyor? İnan bana birçoğumuzun yaşadıkları -özellikle gençler olarak- senden farksız değil. Ama madem bu hayata geldik, madem bize bir can verildi buna bu kadar anlam yüklemeyip gelişigüzel yaşamak lazım. Çünkü bu hayata gelmek bizim seçimimiz değildi ama geldikten sonra bari seçimlerimize göre yaşayalım. Hayatta her zaman tutunacak bir şeyler vardır. Yalnız değilsin.