Valizini toplayıp çıktığın kiralık evlere bir daha dönmezsin. Zaman geçer, büyüme devam eder, o anın tanıdığı sen, geleceğin yabancısıdırsın.
Vedalar zordur derler, Tanrı kalplerimizi yalnızlığa adamış, boyuna şiirler yazsak da nafile, hep yek olduğu yüzyılların aşikarıdır. Ben o evden çıktım, tanıdık sesler yok artık, bilindik simalar… Bilinmeyenin korkusu ve hep bildiğim yalnızlık var. İnsan kurumuş dallarını toplayıp gidebilmeli. Uzaklara koşamazsın elbet, ufuk hep ötedir, sen yürüdükçe kaçar işte, yol bu dikenlidir ama yürürüz işte, bazen her adımda yiter bir parçamız bazen de topladığımız çiçekleri şükür sayarak gideriz bir uçtan bir uca.
İnsanın yurdu olur mu? Sorarız, hep gittiği evlerin yitiği midir yoksa? Bilmeyiz, bilemeyiz işte, birkaç eşya birkaç yeni ayakkabı her şeyi gören ve duyan kalbim, ben, gitmeler ülkesinden yaş aldık.
