Kendimden göçmeye başladığımda
Başım kalabalıktı
Yalnızdım
Her kelimem dünden planlıydı
Ama vakti gelince
Dilim bağlanırdı
konuşamazdım
Sadece bakardım
Herkes anlamı bakışımda arardı
Oysa gözlerimde sadece yorgunluk...
Ben kendimden göçmeye başladığımı
Yavaşça ve korka korka farketmiştim
Burnumdan akan kanlar durmasa
Sonra aynada kendime bakmasam
Yine döngüme devam eder dururdum
Dünya kendi ateşini yoğururken
Benim ateşim çoktan hazırdı
Her yanda bir sefer vardı o vakitler
Kuklalar çarpışırdı
Savaşlar soğuk yaşanırdı
Bebeler elma kokusuyla göçerdi
Anneler ise yemeği ocaktayken....
Ben kendimden göçmeyi hiç istemedim
Bekledim vaktimi bir sonbahar
Ama hiç istemedim o günü
Bu çekici kaosu hiç bitiremedim
Tutan neydi bu ıssızlıkta
Tutabilecek kudret neyde vardı
Bilemedim
Göçmeyi istediğim zamanlar vardı elbet
İnsanlar dağılmış
Etrafında ne varsa dağıtmış
Kara delik gibi yutmuştu güzellikleri
Dağlardaki çiçekleri yutmuş
Bir kuşu kanadından vurabilmişti
Betonlara ev diyebiliyordu artık
Sevgiye muhtaç değildi mesela
Herkes göçmeyi hak etmiş anlaşılan
Peki benim bu zamansız göçümün
Asıl sebebi neydi?
Berat kaya
2023-07-18T19:42:34+03:00Teşekkürler kardeşim iyi ki varsın
Yusuf Tarhan
2023-07-18T08:40:37+03:00Çok güzel olmuş kalemine sağlık