Zihnimde yarattığım bir evren var orada her şey mümkün ... Sonsuz bir döngü içerisinde her şey kusursuz bir şekilde varlığını sürdürüyor ,orada ölüm diye bir şey yok her şey her an yeniden doğuyor ... Bence zihnimiz bedenimizin ve ruhumuzun gökyüzü... Milyonlarca yıldızı,ayı,güneşi, yağmuru,karı ve diğer her şeyi içinde barındırıyor. Ancak bunca şeyi içine sığdırabiliyor olmasına rağmen çok hafiflemiş hissettiriyor... Bazen gökyüzünü kucaklamak istiyorum fakat kollarım o kadar büyük değil... Buna karşın kollarımdan çok daha küçük olan gözlerimin içine sığıyor. Bu paradox fazlaca zorluyor ruhumu aynı anda hem bu kadar yakınlığı hem de bunca uzaklığı nasıl barındırabiliyor anlam veremiyorum... Aklım sancıyor...
