Ayağımın altında basamaklar
Yükseliyorum gökyüzüne
Gitgide nasıl da küçüldü insanlar
Zaten çok da büyük sayılmazlar
Durup bakıyorum ardımda kalanlara
Her basamakta düşürdüğüm bana ait parçalara
Kayıp mı veriyorum yoksa hafifliyor muyum
Hiç bilemiyorum
Bulutlara ulaşıyor şimdi ellerim
Kuşları yakından görüyorum
Nasıl da imrenirdim gökyüzünde süzülüyor oluşlarına
Artık ben de onlar kadar özgür hissediyorum
