Bir damlaydım süzüldüm
Gökyüzünün gözlerinden
Ruh bedeni koparır mı hiç özlerinden
Kaçamazsın varlığının gölgesinden
Yer var mı bana Tanrı’nın cennetinde
Dünyada cürüm kadar yerim var mı bilmem
Retinamdan içeri matlaşırken bütün renkler
Saygı ve hoşgörü ile insan ruhu besler
Sayfalarıma kustum ve kapandı bu defter
