Gölgeler devriliyor üstüme
Aydınlık sancılardan karanlığın sanrılarına doğru
Bitmez bir yolda bitik bir yolcu gibi
Kendimi elimden tutup koştuğumu sanıyorum
Sanmaklar geçiyor üzerimden
Bir gölgenin ağırlığından daha ezici oluyor
Göğsüm göğün altında
Tanrı ile yatağım arasında presleniyor sanki
Sayfaların arasında kurutulmuş yapraklar gibi
Rengini kaybediyor
Gün gölge gök ve sanrı
Ve bir de tanrı!
