Sokak lambasının ışığı işlerken yavaşça gözlerimin içine,
Geçip oturdum soğuk kaldırımın en ücra köşesine.
Her bir yağmur damlası süzülürken bulutlardan yere,
Gözümden bir damla yaş aktı ellerime.
Düşündüm.
Neydi üşüyor olmamın sebebi?
Havadaki rüzgar mı?
Yoksa sensizliğin esintisi mi?
Kalktım ayağa, dans ettim gölgen ile.
Bıraktım tüm acımı, yükümü.
Bir bir, büyük bir güçlükle.
Dönerken biz, durdu sanki o an dünya.
Karardı etraf, uçmayı bıraktı kuşlar gökyüzünde.
Bir filiz yeşerdi ruhumun kurak çöllerinde.
Saplanacak zaman geçtikçe bedenimin her yerine.
Durmadım, durduramadım.
Sonunun delilik olduğunu bile bile.
Alkış tuttu anılar.
Bakakaldı insanlar yapmakta olduğum şeye.
Gülüp geçtim yine sadece.
Fark ettim yağmurun durduğunu, ıslaklığı hissedemeyince.
Yükledim tekrardan acılarımı, omuzlarımın üstüne.
Yola koyuldum.
Bir umut parçası yüreğimde
