Bende bilirdim elbet
Gökyüzünün mavisine boyanmayi,
Toprağın çamuruda yoğrulurken hayatta,
Ellerimden kayiverdi mutluluk
Gecenin katran karasında,
Bembeyaz düşler kurdum çocukça
Ellerimde kan yerine,
Çiçeklerin rengi olsun isterdim
Nereye baksam
Gözlerim de acı,
Kulaklarım isitse bir sesi
Beynim de dokuz rihter deprem
Yüreğimde yıkık bir yer kaldı
İnsanlar, insanlar, insanlar
Varlığı yok edercesine
Yokluğu yaşattılar
Ne sevilmeyi, öğrendi
Ne sevmekten direndi
İki çizgi arasında yıkık idi
Gönül mecraları.....
