Birisine, "Şu dünyada görmek istediğim son insan sensin!" demek bana sorarsan yanlış anlaşılıyor. Bu söz, sevmekten korkan bir kelebek kadar ölümlü ve masumdur oysa. Düşün, ruhum dünyadan ayrılmadan önce bile son görmek istediğim yüz, işitmek istediğim ses ve dokunmak istediğim kalp senin.
Büyüdükçe çirkinleşiyoruz, bedenen ve ruhen. Doğdumuzda yüzümüze ve bedenimize göre büyük, ışıltılı gözlerimiz günbegün herkes gibi görmeye başlayıp birçok kine, hırsa ve kibre şahitlik ediyor. Beden ve duygu çöplüğü olmuş dünyamızda güneş bile doğmayı bırakmışken, toprağımızda beklentisiz bir çiçek filizleniyor. Sen o kadar kirliyken, çiçeğe beslediklerin dünyadaki ilk günün kadar günahsız. Kendine dair tamamen duru kaldığın tek nokta, o çiçek oluyor aniden. Ölüm ve ömrünün aksine dünyadaki son anının saf ve huzurlu olması isteğidir, "Şu dünyada görmek istediğim son insan sensin!"
