Gözler tüfeklere denktir,
Sıkı tut ama bakma.
Ben kapkara bir patlayıcı kimya,
Sorsan her kaşın altına parya.
Bin namlu var şimdi alnımda,
Desem bir rüya uyanılmaz,
Desem bir ceza ödenilmez,
Bir bilsen, burda herkes bakan bakana.
Hem buranın derler yeşili, mavisi, kahvesi,
Hepsi birden kan sever.
Merakından önce delik deşik eder,
Ölünce de ahlayıp göz değdi der.
Oysa anlatmıştım onlara,
Bakmak ile delmek demiştim,
Bu ne bir sanat ne bir kaza,
Bu bir can geçmeyin geri gelmez demiştim.
Onlarsa sıkıca tuttular o tüfeği,
Durmadan süzdüler, durmadan deldiler.
Bilmem acaba hukuk tüfek tıkar mı?
Gökten çekip kuşakları gözlere sarar mı?
Ben hiç alışamadım patlamaya,
Delinmek desen ayrı sancı ayrı dava.
Bu bakılmak işi nezaman biter?
Sen söyle, tüfeksiz kaşlar gelir mi dünyaya?
