En nihayetinde ait olmadığım yerlerde hayatımı sürdüreceğim. Ve en nihayetinde bende kendime ait olmayacak ruhumu en derinlerime zincirlemiş olacağım. Bedenime dokunacak lakin hissetmeyeceğim. Ben, ben değilim çünkü. Ben bana ait olmayacağım. Güneş dahi en derinlerime ulaşmış olsa bir ter damlacığı olarak tekrar atılacak dışarı. Herkes dokunabilecek ama hissiyat veremeyecek. Daha sonra sonra... Sonra onun düşü ile yaşayacağım. Kendimi ona vermiş hâlde. Ben bana ait değilken ona ait olmamın nefesini tüketeceğim. Bitmek mi ne münasebet o hâlâ yaşıyor. O ölmeden onda ölmek ürpertiyor tüylerimi gözlerden gizken.
