Anneannemin gözyaşlarından doğandır merhamet
Dokunduğumuz artık yangın yeridir
Umut, yorgunluğun yükünü sırtlayan boş çerçevelerdedir.
Gökyüzüne dokunabilmek için hızla sallanan
Ben değilimdir artık
Gökyüzü zehir
Gökyüzünde kan kokusu
Ellerimizde yalnızlık söz konusu
Sevilmek artık ruha acı verendir.
Duvarlar bize sırtını çevirmişken
Her pencere bir bekleyiştir.
Karşımızda duran o plastik boş sandalyedir yalnızlık
Bir iç çekiş yıllarımızı alır.
Ölüm düşüncesine aşinayızdır artık,
Ölüyoruz
Her gün biraz daha ölüyoruz da,
En kötüsü, artık ağla(ya)mıyoruz.
