Bir ırmağın kenarında ellerimi başımın arkasına koymuş, suyun sesinin ruhuma iyi geleceğini hayal ediyorum. Su sesi ve ırmağın parıltıları gözlerimi dolduruyor, kalbimdeki akrep güneş görüyor. Burası güvenli, içinden çıkabilirim; duyuyorum onun sesini, hayatı ve seni kabul ediyorum. Kalbinde akrep taşıdın bunca yıl, ruhun hapisti. Gördün, kim değildin fark ettin. Annenin acısını gördün, babanın kırbacını; hayatın diyalektiğini reddettin. Hayat içinde bir hayat yarattın, bir kalkanın içinde çiçek büyüttün, aklını kaybettin korkularla. Bir içim varmış benim, koca bir kara delik değilmiş...


Bir akrep bir insanın kalbinde, bu akrep acı çektirmeyi bıraktı çünkü biliyor ki su onu alıp götürecek.