Sevdiğim bütün cümleleri yıkadım
Üstünü güzelce örtüp uyuttum pamuklu ızdırapların
Ayak uçlarıma basa basa çıktım
Göğsümü yakıp kavuran nefesimden.
İçimin çıbanlarına tuz bastım,
Yanlış sokaklar buldum, kuru kitap yaprakları.
Savrulup durdu yağmurlarım boşa.
Çorak topraklara dökülmeliydi, ummadığım kırlara.
Bir gemi güvertesinde hıçkırırken göz bebeklerim
Kör bir camdan bakıyorum rüyalarımda,
Bir sandık dolusu düş kırığı işledim bir de yetmezmiş gibi.
Bir bahane gibiydi mutsuzluk yaşamak için,
Camdan duvarların ardında büyümüş menekşeler için bile böyledir bu,
Belki kuşları da yalnız bu yüzden seyrediyorum.
Gün kurusu bir çocuk benim kağıt yazgım,
Sızım büyüdükçe küçüldü ayakkabılarım,
Resmimi çizen ressam kör oldu,
Şükrediyorum her onulmaz gecenin ortasında
Ya şiirler de yetim doğsaydı
Ya ben büsbütün kimsesiz kalsaydım
