Fersiz bir yansıma gibi
kaldın odamın en köşesinde;
esinti tersten olmasa hiç olmazdın belki.
Ben sana dedimdi,
kağıttan uçak değilsin ki
her fırlattığımda camdan,
ağacın oradan dönesin.
Ben sana dedimdi,
kollar başka işe yaramaz;
biraz derinlikli bakarsan.
İnsan sesleri var hem: sokaktan geçen, sokakta duran, sokakta olan,
mazgallardan densizce akan insan sesleri.
Bu akışkanlık alışkanlık olmuş o ses sahiplerinde, ben sevmem dedimdi.
İçimden kopardığım en gösterişsiz parçayı mengenenin birine tutturdum;
ben dönene kadar sen burada bekle diye de sanırım yalanımı yutturdum.
Bak, benim kendime ettiğimi yedi düvel toplansa zaten edemez; bari sen söyleme dedimdi.
Hiç dinlemedin ki..
