Hayat git gide içine çekiyor beni, her insan gibi uyanıyor yiyor içiyor sıçıyor işe gidiyor tükeniyor ve uyuyorum döngüyü 6 gün tekrar edip 7. Gün sadece daha çok uyuyorum, hangi günde olduğumu unutuyorum, ama artık adımı unutmuyorum işim icabı herkese adımı söylüyorum diyorum bana yorum atmayı unutmayın. Bütün boktanlığın içinde sadece çok güzel seviliyorum, kıymetli anamla babamdan yalvara yalvara alamacağım özeni ve ilgiyi elin oğlu yapmak için bana yalvarıyor, çok garip geliyor istemsiz. Herkesin çıkarını görüp neden bunu yaptığını anlarken onun nedenini anlamıyor olmak aslında sevilmeyi anlamamaktan başka bir şey değil, kaç senedir beraberiz sanırım ilk defa 'izin' verdim masajına, yük olma korkusu başımda, ya da tüketme korkusu da diyebiliriz buna, ama en çok başıma kakılmasından korktuğum için heralde kimseye izin veremiyorum çok yakınımda. Ya beynimde bulunabilirsiniz ya yanımda, beni tanırsanız değişirim, tanımazsanız sen benim ne düşündüğümü bilemezsin diye ömürü eziyet haline getiririm. Sıkıldım ama artık biraz, ne ara geldim bu yaşa anlamadım, ne ara öldüm onu da anlamam, hayatım iyi mi kötü mü değişmeli mi aynı mı kalmalı hepsi ana bağlı, çılgın fantezilerim sadece fantezi, yoksa Türklerin genç bir seri katili var da bilmiyor muyuz? Tek bildiğim zaman geçiyor ben nefes alıyorum, düşünmek şuan rafta, yanında asıl psikopatla, saçmalıyorum buraya da ama napalım tuval alabilsem resim yapardım. Şuan tek aşerdiğim şey bir tuval bir de 3 gün izlemek boş halini.
