Bugün daha önce hiç yapmadığım bir şeyi yaptım. Zaman zaman her insan gibi sinirlenip öfkeleniyor olsam da ilk defa öylesine sinirlendim ki..
Çok yakın bir arkadaşımın kıskançlığına ve yer yer bana olan nefretine şahitlik ediyor olsam da bu defa etimle kemiğimle inandığım bir öfke çukurunu harladığına yeminlerle şahitlik ettim. Kırgın mıyım hayır. Kendimi değersiz hissediyor muyum o da hayır. Tamamen öfke doluyum. Bana aldığı defterleri daha tek bir kalem değmemiş olsa da parçalara ayırdım. Öfkem dinmedi. Okumam için aldığı kitapları henüz okumamış olmama rağmen yırtıp yok ettim yine de yetmedi. Aldığı parfümü klozete döküp sifonu çektim ve şişesini parçalara ayırdım işte bundan sonra bir rahatlama hissettim. Sen bu değilsin böyle değildin desem de kendime, zaman gerçektende insanı değiştiriyor. Bu değişim isteyerek ya da istemeyerek kaçınılmaz bir son oluyor. Üzgünüm ama bunları yaptığım için üzgün değilim.
