Kokunu unutuyorum, sesini unutuyorum; bana gülüşünü, bağırışını, kızışını, küsüşünü, nefret edişini, sevdiğini, her şeyini unutuyorum. Her olay ve konuda aklıma gelmeni; yatağımdaki, yastığımdaki kokunu kaybediyorum. Kıyafetlerindeki kokun gözyaşlarım ile harmanlandı. Artık daha keskin bir koku var her seferinde nefesimi kesen. Süslü kelimeler bilmiyorum. Sadece kağıda döküyorum. Hayal ettiğimiz her anı yaşayamamak mı, sensiz yaşamaya çalışmak mı yoksa sensiz yaşamayı istememek mi; hangisi daha kötü, bilmiyorum. Seninle yaşamak isteyip bende asla olmayacak olmandan dolayı bunları yaşayamamak... Nefret ediyorum ama bunu seviyorum. Elimde sana ait sadece nefret kaldı.
