Nadiren gelirim buralara. Fark etmez zaten kimse kimsesizliğimi. Bazen hayatın en ücra köşesinde olduğum fikriyle çatışıyorum. Aslında ben hep kendimle çatışıyorum ya neyse. Günlerden bugün. Her gün aynı gün. Her gün bugün. Yarın da bugün, dün de bugün. "Nefes alan bir ceset gibiyim.'' demiştim bir şiirde, sanırım artık son nefeslerdeyim. Umutlu parlak geleceklerin bana uzaklaştığını seyrediyorum bir uçurum kenarında. Neyse artık devamı başka bir bugüne.
