Yaş 17 de çıkınca gurbete, en ufak ses gürültü olmuş ruhuma. Kulağımdan giriyor ama beynimde yankısı hiç geçmiyor gibi. Ne çok şey söyleriz gün içinde. Kaçınca sahiden varız. Eleştirdiğimiz konular olur. Bolca dedikodusunu yaparız düşenin. Peki ya biz? Biz hiç düşmez miyiz. Veya asıl soru: Düşersek kim tutar? Tutanımız olur mu? Bu soruyu kendime sorduğumda evet şu tutar beni diyeceğim kalabalık bir listem olmadı. Listeyi geçtim aklımdan geçen insanların sadece üç beş gün idare edebileceklerine kanaat getirdim. En çok özendiğim insan tipi arsızlığa vurabilenlerdir. Dünya yansa umrunda olmayanlar. Hayatı gerçekten deliler yaşıyor sanırım. Delirmeye ramak kala. Planlar yapıyoruz ne hayallerle. Birde bakıyoruz ki birbirinden uç iki şey. Hayal ettiğin ve yaşadığın. Yaşadığın duruma mı üzeleceksin yoksa hayal edip yaşayamadığına mı. Muazzam bir soru daha. Kendimi aradım. Peki ya sen ? Kendini buldun mu.
