Evet gururdan bir kalem var. Belki soğuk, belki taştan biraz boktan. Kasvetli, mutsuz, kimsesiz ve korkunç. Ama biliyor musun içinde çok güvendeyim. Kırılmadan, ezilmeden ağlamadan yaşıyorum. Yaşıyor muyum? Ödün vermek istemediğim gururum için neleri feda ediyorum? Gurur yapmayıp da adım atarsam anlar mısın beni? Yoksa incitir misin yine ? Boş ver. Ben kırılıp, yakılan kalbimin küllerini tek tek toplayıp o kaleye koydum. Bir daha toparlayamam. Toparlayıp da çıkaramam kimsenin karşısına. Bana bıraktığın bu miras için ne demeliyim bilmiyorum. Ama gurur kaleme birisi laf ederken şöyle bir cümle kurmuştum hiç unutmam: "Ya tamam, kalem var dedik ama kapısı da var illa ki."
