Masmavi gökyüzüne baktığımda,
Ayaklarımı yerden kesen o çocuk
Yeniden hayat buluyor yaşlanmaya yüz tutmuş bedenimde.
Ben yaşatabilmek için o küçük çocuğu;
Bazen göğün mavisiyle,
Bazen toprağın yeşiliyle besliyorum.
Bazen başka bir çocuğun ışıldayan gözleri,
Bazen ihtiyar bir adamın ihtiyarlamamış bakışları,
Bazen de dörtnala koşan bir atın asil adımlarıyla.
Eyvallah...
Diyorum sonra;
Geçen yıllar yüzümdeki çizgileri çoğaltabilir.
Belki güçlü olamayabilirim şimdiki kadar,
Belki bembeyaz olur saçlarım,ellerim titrer,
Ama yüreğimdeki titreyiş tükenmedikçe,
Umut susmadıkça,
Ayakta durup tamamlamaya devam ettikçe yaşam denilen pazılın parçalarını,
Ve bir gün tamamladığımda güzel bir resim bırakabileceksem benden sonrakilere,
İçim rahat,gülümseyerek kapatırım gözlerimi...
