Sensiz bi Ekim sabahı
Cebelleşir ruhum yokluk varlık arasında
İstanbul bugün yorgun
Çiselemiş sokaklara gözyaşı
İnsanlar ıslanmış sırılsıklam duygularda
Sokaklar adını fısıldamış
Bazısı bi sokak adı bazısı da bi apartmanın
Adına özlem denmiş
Özlem apartmanı özlem sokağında
Öte yandan terk eder ay geceyi
Bir ucu sana diğer ucu bana bakar
Sen çok güzel bi kasabasın
Son durakta indiğim bir kasırgasın
Ilık ılık vücuduma nühas eden güneş
Sen ilk aşkım son kaybettiğim sevgim
Ay öbür yüzünü döndü sabahıma
Pişi yaptım kahvaltı da
Güzelde bi çay demledim
Yudumladım hafiften ama masaya yetmedi lokmalarım
Bi sigara yaktım karşılıklı içelim diye
Bi sen eksik bi ben fazla kaldım sofraya
Sen bunu bilemeyeceksin
Seni ne kadar sevdiğimi
Seni görmek için koştura koştura indiğim o merdivenleri
Senle kahve içmekten ne kadar haz duyduğumu
Gözlerinin ışıltısında yansıyan görüntünü
Sen bendeki seni bilemeyeceksin
Neden diye sorar Hazan
Yakındır vakti bilemeyeceksin
Oysa seni sevmek
Kopan kasırganın ardından bakmak gibi
Orta yerinde bıçaklanan duyguların
Faili meçhul gibi hissettirirdi
Oysa seni sevmek yine de güzeldi
Şimdi vazgeçtim diye bileceksin
Bende asrı kısır yolumda
Seni sevmenin yükü ile devam edeceğim
Seni hala sevdiğimi bilemeyeceksin
Sevmek ile istemek iki farklı duygu
Ben artık istemiyorum seni
Sevmek bana ait
İstememek de zamanla oluşan
Gururun aşkıma yenik düşmeyeni
İçim yanar yine aydınlatırım seni
Sen beni görmeden ben seni duyarken
Senden vazgeçtim diye bileceksin
