Güneşin şavkı vururdu pespembe yüzüne,

Bütün yalanlar senin dilinden hakikat gelirdi kulağıma.

Sevgi ne kadar da görece değil mi?

Sen bakınca omuzumdaki yükler bile tüy olurdu sanki bana.


Kim bilir, belki seviyordun beni kendince.

Bilmezdi ki kimse, anlamazdı.

Tenhalığın ağır basardı kalbine.

Dilin lâl olurdu, bakışların giderdi öte yana.

Mutluluk sıradan insanlar içinmiş zaten,

Sen ise kapanmayacak bir yaraydın artık bana.