İki uç arasında gidip gelmekten yorgun düşmüş ruhum.
Dengesini bulmaya çabalarken iyice sallanmış asma köprüsü.
Halatları daha sıkı tutmuş;
O kadar ki ilermeyi unutmuş sadece tutunmuş.
Düşmek hareketsiz kalmaktan daha çok ürpertmiş ruhunu...
Koşmak istiyorsan beklediğin ne?
Bir ses mi hareket getirecek titreyen bacaklarıma?
Bir el uzanmadan bırakmayacak mısın halatları?
Eğer öyleyse vay haline...
Dağların fısıltısı ulaşıyor duymamaya yeminli kulaklara...
Hem en değerli varlığısın kendinin,
Hem en büyük engeli...
