Ölmek üzere olan bir ihtiyarı traş etmeye gidiyordum bir aralar. Beni görünce güler yüzünü gösterirdi hemen, konuşmaya pek takati yok ağrılarıda var belli, o yarım yarım saat içerisinde dili ile olmasa da yüzü konuşmadan anlatırdı sanki..
Pişmanlıklar, kırgınlıklar, arada akla gelen bir kaç güzel hatıranın tebessümü...
Artık elden bir şey gelmeyeceğini biliyor olmanın çaresiz ifadesi...
O zamanlar da hissetmiştim ama zaman geçtikçe benzeri duygulara daha hakim olmaya başlıyor insan. Her geçen gün güzelim ömrü boşa geçiriyorum düşüncesi, daha iyi olabilirdi ve çok daha mutlu...
Elden birsey gelmeyişinin çaresizliği aynı yaşarken ölmek gibi....
