geçen gün boşlukla konuştuk.

çoluğum çocuğum...

var beni demesinler uluorta

talan böyle böyle gözlerimizin önünde

biliyorsun iki alkışta sarkık dal nece

isteye isteye bir etiketi üstüne

kabul eden insan-yaftalayan insan.



dilimin ucu utangaç, bucağı talep çölü

gülün derildiği yerlere hasrette

dirildiğim hiç olmadı

yapıştırıldım hep eklendim bir şeylere

başlatan onlar-sona alan onlar.



sitem mateme dönüşe dönüşe

çocukluk aynalarla gülüşerek eridi.

bu deridir, altındaki neredir bilmeden

talandan olma boşluktan doğma

yaftayı başlatan insan gözlerimi al

kabul eden insan sen sona kal.


şimdi heceleyelim ses birliğini bozmadan:

zor-la-ya-ma-dım

değil

zor-la ya-man-dım.